Dit had mijn zwangerschapsupdate blog moeten worden. Maar het tegendeel is het tot ons grote verdriet geworden.
13 Maart. Mijn vijftien weken echo. Philip zou niet meegaan, maar had toch last minut een uitvallende vergadering. We zijn opgewekt. Isabel vertelt iedereen trots dat we naar de baby gaan kijken. We komen binnen en gaan zitten. Onze baby komt in beeld en ik hoor ze vrolijk roepen''Jaaaa daar is onze baby!!''en nog geen twee tellen later hoor ik de echoscopiste zeggen ''maar ik zie geen hartslag''.... De wereld staat stil. Ik krijg het super koud, en ik dacht voor 2 seconden ''dan moet je beter kijken''maar diep in mijn hart weet ik dat die zin eigenlijk betekend ''sorry mevrouw maar uw kindje doet het niet meer''. Even daarna zei ze inderdaad ''sorry maar dit is niet goed''.
Mijn baby ligt ijzig stil in mijn buik. Ik krijg dat beeld niet meer van mijn netvlies. De kleine bolling is al aan mijn buik te zien. Het is wel goed. Het is mijn baby. Het is al de 12 weken mijlpaal voorbij. Dit kan niet. Het klopt vast niet. Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is... alsjeblieft... Maar helaas werd dat niet verteld. Mevrouw loopt de kamer uit en Isabel pakt blij de echo foto die ze kort daarvoor heeft uitgeprint en rent naar me toe... ''KIJK mam! Dit is je baby! Ik ben zoo blij!''Ik draai weg naar Philip, een gebroken Philip. En dan komt het binnen en ik breek.
Dit was ons kindje. We keken zo uit naar alles van jou. Drie waanzinnig mooie echo's. Ik zag je vorige keer bewegen, je trappelde met je armpjes en beentjes. Ik heb borsten als meloenen maar in feite is dat nu voor niks. Ik had een heel sterk gevoel van wat je zou worden... maar of je nou een jongetje of een meisje zou zijn, je was zo enorm gewenst.
Ik wil mijn baby terug. Maar ik weet dat dat iets is wat niet gaat gebeuren. Je had me wakker mogen huilen midden in de nacht en hoe moe ik ook zou zijn, ik zou je met een grote lach uit je bedje halen. De geborduurde lijst van mijn schoonmoeder die ik heel graag in je kamer had willen zetten. Je zusje vertelde vrijdag zo trots op school dat ze een broertje of zusje zou krijgen, ze kon niet stoppen met stralen zo blij was ze. En Lucas, Lucas trekt mijn trui omhoog en kust mijn buik...''baby mama''zegt hij dan. Dit voelt zo oneerlijk.
Ik heb ze verteld dat iedereen een hartje heeft en dat je die nodig hebt om te leven hier. Het hartje van ons babytje is kapot en doet het niet meer... Daarom kan het niet bij ons komen. Ze knuffelde me en heeft me gelukkig heel lang vast gehouden.
Morgen is Lucas jarig en wordt mijn ventje twee jaar. Met tranen in mijn ogen sta ik zijn cadeautjes in te pakken en de woonkamer te versieren. Hoeveel pijn dit ook doet en hoe verdrietig ik ook ben, morgen is van jou ventje! En ik ga er alles aan doen om je een heerlijke dag te geven.
We zijn overhoop. Huilen. Huilen. En huilen.
Ondanks dat je niet groter heb mogen groeien dan mijn handpalm, was je voor ons al onze baby. Jeetje kindje... wat was jij gewenst. Love you kleine mini, to the moon and back a million times FOREVER.
X Lot.
Ik hoop iedereen die ik ons blije nieuws heb verteld, op deze manier te hebben ingelicht over de huidige situatie + dat ik iedereen wil bedanken voor de waanzinnig lieve zwangerschapskaarten, ze krijgen een mooi plekje in mijn plakboek.