Het was de dag na kerst. We hadden heerlijke dagen gehad en zaten helemaal in de vakantie modus. Die middag was ik niet helemaal lekker, maar zoals het al 7 maanden op en neer ging heb ik er verder niet zoveel aandacht aan gegeven.
Het maffe is dat ik nooit verder ben gaan kijken naar mezelf die afgelopen tijd. Ik at enorm gezond maar ik had in korte tijd toch echt wel een aardig jasje uitgetrokken. Ergens vond ik het fijn, want ik was allesbehalve fit voordat dit allemaal begon, maar dit was wel de totaal verkeerde kant op. Ik woog in die zomer 63 kilo, maar zeven maanden later heb ik 49 kilo op de weegschaal zien staan.
Achteraf vraag ik me drastisch af waarom er geen alarmbellen gingen rinkelen… Maar in die korte tijd ben ik ook zeven keer naar huis gestuurd met de boodschap dat ik een gezonde jonge meid was. Als je dat zeven keer hoort van een dokter, dan ga je het vanzelf geloven.
Ik kreeg van steeds meer voedsel enorme buikpijn en ‘logisch’ genoeg ging ik al die dingen vermijden. Uiteindelijk woog ik 47 kilo. Ridicuul als ik daar nu over nadenk.
In het hele begin van onze liefde huurden wij de zolderverdieping bij mijn schoonouders. Op Philip zijn verdieping waren we keihard aan het sparen en aan het wachten tot ons eigen eerste huis opgeleverd zou worden. De verhuisdozen waren schouderhoog opgestapeld en langzaam hamsterden we onze uitzet bij elkaar.
26 december 2010
We hebben die avond gekookt voor ons vieren en mijn schoonmoeder zei nog tijdens eten "ga anders lekker naar boven want je bent echt niet lekker". Ik voelde me inderdaad met de minuut zieker, maar dan ben ik te eigenwijs om eerder naar boven te gaan... Eenmaal boven ging ik rillend in bed liggen, maar helaas was dat maar van korte duur.
Niet veel later zat ik naast het bed, ik gaf over en heb dat gedaan tot ik mezelf voelde wegtrekken. Philip zou gaan squashen die avond, ik riep nog dat hij gewoon moest gaan en ik me wel zou redden. "Ik ga helemaal nergens heen zonder jou". Hij zat naast mij en mijn emmer en toen het een uur later alleen maar slechter ging schijn ik te hebben gezegd dat het niet goed ging.
Vanaf dat moment weet ik van het thuis zijn niet meer zoveel.
Hij heeft het ziekenhuis gebeld en hij stond erop dat hij mocht langskomen. Droeg me de trap af want inmiddels kon ik niet meer lopen en ik weet nog dat de wind over mijn wangen ontzettend koud was toen hij me vanuit de auto naar het ziekenhuis droeg.
De eerste arts
Philip vertelde mijn verhaal, de arts heeft me onderzocht maar kon niks dringends vinden. "Ze is oke en mag naar huis met pijnstillers". Als ik het morgen nog zou hebben moesten we weer de dokter bellen. Gek genoeg herinner ik me dit moment nog als geen ander. Nog nooit zag ik Philip zo. Het was alsof er iets knapte op dat moment. Hij stond erop dat er een andere arts kwam. "Ze kan niet lopen en u stuurt ons naar huis?! Ze trekt weg, kan amper praten. Er komt NU een andere arts, eerder ga ik niet weg met haar".
Al snel was er een andere arts. Die heeft bloed geprikt en de uitslag was er al eng snel. "Haar ontstekingswaarden zijn enorm hoog, zij gaat absoluut niet naar huis vannacht".
Philip heeft me geen moment alleen gelaten, hij keek mee met alles dat er werd gedaan. Van binnen ging hij kapot maar teerde op de adrenaline van het moment. Belde de familie, hield me vast en heeft me beloofd dat we zouden gaan trouwen no matter what. Precies een jaar geleden vroeg hij mij ten huwelijk... Verder is alles langs me heen gegaan. Blind vertrouwen op Philip, want het vertrouwen in de artsen had ik toen een beetje verloren.
De volgende ochtend
Ze hebben de hele nacht bovenop me gezeten tot de arts die mij zou kunnen helpen aanwezig was. Al vroeg maakte ze een echo waarop ze niet zoveel konden zien en besloten door middel van een kijkoperatie te zien wat er aan de hand was. Drie gaatjes maken ze waardoor ze je buik in kunnen. Althans dat was het plan. Philip maakte me klaar voor zover hij dat mocht doen en zei me gedag. Dit zou twee uur kunnen duren en samen met mijn moeder is hij een rondje gaan lopen. Totaal van de kaart waren ze.
Voordat de operatie begon deden ze mijn verlovingsring af. Het klinkt misschien gek maar ik haal dat beeld nog zo voor me. Ik brak. Tranen met tuiten, opeens was ik zo bang…
Twee uur gepland maar inmiddels vijf uur later
Voor hen werd de geschatte twee uur een dikke vijf uur… Alles was toch een stukje zorgelijker dan verwacht. Ik bleek een afgestorven dikke darm te hebben. Deze was de afgelopen maanden steeds een stukje verder gestorven tot die was afgescheurd en daarnaast een inwendige bloeding in mijn buik had veroorzaakt. Die pijn en het verliezen van mijn gewicht kwam al die tijd daardoor. "Als u haar niet had gebracht, had ze de volgende ochtend niet gehaald". Ze hebben in totaal 40 centimeter dikke darm moeten verwijderen. Je kan begrijpen wat de staat van Philip en mijn familie was op dat moment.
Toen ik wakker werd zag ik een lijkbleke Philip en moeder met betraande ogen boven me. Ik had geen idee. Wist niet hoe laat het was en had geen idee dat alles zo zorgelijk was. Ik vergeet hun blikken nooit meer. Daar pakte Philip mij weer vast om me niet meer los te laten.
Met een grote dosis morfine in mijn infuus was ik oké. Die drie gaatjes die ze in mijn buik zouden maken waren niet helemaal gelukt. Er liep in plaats daarvan een wond van 12 centimeter over het midden van mijn buik. Gek genoeg interesseerde het me helemaal niks. Ik voelde me voor het eerst sinds heel lang vrij van pijn. Al was die 24 centimeter, ik kan het navertellen. Want het besef dat dit heel anders had kunnen aflopen verandert in een klap je wereld en die van je familie.
Toen ik stabiel was is Philip voor het eerst naar huis gegaan. Mijn schoonmoeder vertelde dat hij binnen kwam, stilstond en in tranen uitbarstte. Hij dronk een borrel met zijn vader en is in de hele vroege morgen weer teruggekomen. Ik ben daar nooit lang alleen geweest.
Met een hoge morfine dosis lag ik zes dagen in het ziekenhuis. Geloof het of niet maar op die ene nacht na heeft Philip bij mij geslapen. Niet in een bed maar op mijn bedrand, in de vensterbank omdat hij was omgevallen van vermoeidheid en met oudjaarsavond hebben ze een bed naast mijn bed gezet en mocht hij daar blijven slapen. Geen moment heeft hij me alleen gelaten, behalve om patatjes te halen toen ik weer eetlust kreeg ;)
Uiteindelijke diagnose
Bij kleine kinderen kan een darm knel komen te zitten. Bij kinderen is die kans al heel klein en bij volwassenen is die nihil. Toch is dat het geweest. Door die beknelling heeft hij geen bloed gekregen en is die afgestorven. Steeds een stukje verder tot die kapot is gebarsten.
Noem het een fout van de dokters, artsen, misschien ook wel van mezelf dat ik niet ben blijven aandringen op verder onderzoek. Noem het pech, noem het zoals je wil. Ik heb hiermee gevoeld en gezien hoe kostbaar alles is. Van het ene op het andere moment kan alles aan een zijden draadje komen te hangen. Waardeer daarom iedere dag wat je allemaal hebt.
Ook is dit een les van vertrouwen op je gevoel geweest. Het heeft ons beide al die tijd niet lekker gezeten. Maar naast dit alles heb ik in deze situatie, waarvan ik hoop hem nooit meer mee te maken, ook gezien dat Philip zijn liefde voor mij en natuurlijk andersom (!) grenzenloos is.
Want laten we eerlijk zijn, als hij me die avond niet naar het ziekenhuis had gebracht was ik er (shit gezegd) niet meer geweest. Die avond redde hij mijn leven, onze toekomst en zagen we waar alles in dit leven om draait. De angst was gigantisch, net als de liefde. Dank je wel liefde, voor altijd alles.
Liefs,
Lot