“Papa, ik ga je missen…” is wat ze zei. “Wil jij eens wat schrijven?” is wat ze vroeg.
Dag voor vertrek
Het was donderdagavond toen ik probeerde om bijtijds thuis te zijn om lekker samen te eten. Het was gezellig. Met zijn vijven aan tafel, het is voor mij een intens genot. Vanuit het niets wordt er geroepen: “Gaan we nog stoeien?! Stoeien, stoeien…. Stoeien, stoeien, stoeiennnnn!”. Natuurlijk gaan we nog even stoeien! Na de eerste rare geluiden wordt er keihard naar boven gesprint terwijl mama nog naroept dat er niet op de trap gespeeld mag worden. Ze heeft gelijk – maar we doen het toch. De ene na de ander vliegt door de kamer het bed op en springt er weer van af om vervolgens hetzelfde riedeltje vol te houden tot zelfs ik moe ben. Niet die twee!
Ok, we moeten nu toch écht wel gaan slapen om het ritme er nog enigszins in te houden. Ik ben straks weer van huis (en dan is ritme erg veel waard heb ik mij laten vertellen). Er gaat nog een kort badkamerritueel aan vooraf maar Lucas slaapt al snel. Isabel daarentegen heeft er nu meer moeite mee dan anders. Het went ook eigenlijk nooit, maar deze keer lijkt het anders te zijn. Toch houdt ze zich groot en geeft mij een dikke knuffel. Ze zegt: “Papa, ik ga je missen…”. Nou, ik kan je vertellen dat die uitspraken pure hartenbrekers zijn. “Papa gaat jou ook missen, ik ga jullie allemaal missen”. Daarmee lijkt ze te gaan slapen, maar als ik eenmaal beneden ben moet mama er tóch nog even aan te pas komen. Een uurtje later liggen alle drie de kinderen plat. Nog even met z’n twee een momentje pakken.
Klaar voor vertrek
De volgende dag naar kantoor als ieder ander en aan het eind van de dag door naar Schiphol. De kindjes zouden al in bed moeten liggen, maar toch brengen ze mij even weg. Als de deur dicht slaat komt `ie opnieuw: “papa, ik ga je missen…”. Goed, ik heb de oplossing! We gaan iedere dag een selfie maken en dan sturen we die naar elkaar. Zo gezegd, bijna zo gedaan… dag drie en ze was zo boos dat ze naar school moest, de juf ziek was, haar iets niet ineens lukte en nog een paar dingen. Dan maar over op de Skype-modus. Daar komen de lachjes al die je doen vergeten dat er 6.000 km tussen ligt. Op de achtergrond hoor ik “papa, neem je een nieuwe Dubai-beker mee?”, waarna een klein koppie van Lucas in beeld verschijnt. High-five voor technologie. Natuurlijk jongen. Beloofd is beloofd.
Week 1
De eerste week zijn de avonden rustig, met romantisch dineren voor twee. Ikzelf en mijn aktetas. De afwisseling zit hem in de Italiaan van het hotel of één van de restaurants op JBR. Tussentijds nog even shoppen voor de vrouw voor ons jubileum en met mijn lieve zus regelen dat precies volgens planning als verrassing op de deur wordt geklopt. Nog een paar dagen, dan komen nog enkele collega's.
Week 2
Inmiddels is alweer een dikke week voorbij, en na weer een goede maar drukke dag lig (ook) ik in bed nog even via Instagram mee te kijken wat er allemaal is gebeurd, om nog even te Skypen alsof ik gewoon aansluit na het eten. Ik lees enkele vragen door en denk bij mezelf dat ook ík daar best eens op kan antwoorden.
Mis ik dan de kinderen niet, of ben ik dan niet veel liever thuis? Als ik een lijstje zou maken staan die absoluut op nummer één en twee van de FAQ. Natuurlijk is het antwoord op beide volmondig “ja”. Er zijn alleen maar heel weinig uitzonderingen die de regel bevestigen: als je iets wilt bereiken dan zul je keihard voor moeten werken en zélfs dan is het nog geen gegeven dat je bereikt wat je wilt. Het tegenovergestelde wel. Wat het dan ook moge zijn dat je wilt bereiken of nastreeft, voor iedereen is dat iets anders. Volstrekt subjectief.
Lekker filosofisch Keckeis, maar ik probeer hier mijn punt te maken :).
Waarom kies ik er dan toch voor om er niet altijd te zijn? Ik heb het geluk dat ik de wereld mag zien. Dat ik veel verschillende mensen, omgevingen en culturen kan ervaren. Het draagt bij aan het relativeren van de gebeurtenissen om ons heen en tegelijkertijd laat inzien hoe mooi het leven is. Er is maar één reden dat ik gerust van huis kan zijn. Een prachtige vrouw die geboren is om moeder te worden. Zij zorgt voor hen, ons huis, ons gezin.
Quote to kids: "Ik wil je kunnen vertellen hoe de wereld in elkaar zit, waarvan je kunt genieten, waar je mensen vindt die om je geven, waar je een thuis kunt bouwen, hoe je jezelf kunt ontplooien en nog veel meer. Dat wil ik doen zodat jij kunt bepalen wat je wilt doen en hoe je dat denkt te kunnen bereiken. Ik wil je leren wat normen en waarden zijn en dat je woord heilig is."
Het zijn allemaal keuzes. Ik vind het heerlijk dat de kinderen altijd hun moeder om zich heen hebben met een veilige haven thuis. Een plek waar ze zich in alle vrijheid kunnen ontwikkelen. Oh, en daarnaast ben ik natuurlijk ook gewoon een ongelooflijke workaholic.
Terug naar de werkelijkheid
Terug naar de training die plaats vindt, de nieuwe collega’s die direct hun passie laten zien, de meetings die er zijn. Twee goede weken die mij doen beseffen dat ik straks weer in het vliegtuig stap en thuis kan komen. Waar op Schiphol mijn gezin op mij wacht en ik kan antwoorden dat ik een nieuwe Dubai-beker heb meegenomen. Daarna gaan we de snoepjes halen waar Isabel om heeft gevraagd terwijl ik de ruzie kan sussen over wie er deze keer op mijn koffer mag meerijden.
Wat reizen toch allemaal met je leven doet. Thuiskomen is en blijft het aller mooiste.